Tafeltje ontdekje - KIKKERS
DIT IS EEN AFEGEROND PROJECT
Het kikkerproject is succesvol afgesloten. In de regenwatervijver achter de grote kas zijn een stuk of tien nieuwe kikkers losgelaten. Oorverdovend gekwaak! Veel kinderen en volwassenen hebben hun transformatie meegemaakt.
Week 1: ๐ข๐ฝ ๐ผ๐ป๐๐ฑ๐ฒ๐ธ๐ธ๐ถ๐ป๐ด ๐ฏ๐ถ๐ท ๐๐ฒ ๐ ๐ผ๐ฒ๐๐๐๐ถ๐ป!
Er valt natuurlijk al vanalles te ontdekken op onze tuin maar de komende tijd gaan wij hier mini educatieve ontdekkingshoekjes aan toevoegen.
Wij presenteren: ๐ฉ๐ฎ๐ป ๐ธ๐ถ๐ธ๐ธ๐ฒ๐ฟ๐๐ถ๐ ๐๐ผ๐ ๐ธ๐ถ๐ธ๐ธ๐ฒ๐ฟ. De komende weken gaan we jullie meenemen in de verschillende stadia van de kikker. Komen jullie even kijken? Nu zijn het nog kikkervisjes, maar volgende week….
Dit ontdekkingshoekje is te vinden bij onze ๐๐ฝ๐ผ๐ฒ๐น๐ฝ๐น๐ฎ๐ฎ๐๐ ๐ป๐ฎ๐ฎ๐๐ ๐ฑ๐ฒ ๐ด๐ฟ๐ผ๐๐ฒ ๐ธ๐ฎ๐ (kan je het niet vinden? Vraag gerust een medewerker waar je heen moet)
Week 2: Stadia van kikkers
Kikkers zijn amfibieën, dat wil zeggen dieren die zowel in het water als op het land goed kunnen leven
Van kikkerdril tot kikkers is een proces dat volgens vaste stadia verloopt.
De kikkervisjes zijn nu in stadium B van het overzichtsplaatje. Ze hebben pootjes gekregen. Ze bewegen zich vaak naar de oppervlakte om lucht te happen. Daauit blijkt dat ze de weg van een vissenbestaan naar landdieren hebben ingeslagen.
Dat is het volgende, stadium C, op het overzichtsplaatje, waar de schuine lijn (water/land) wordt gepasseerd. Daarin worden de poten verder ontwikkeld, de ademhaling met kieuwen (vis) maakt plaats voor ademhalen uit de lucht met longen. Ze moeten nu de gelegenheid krijgen om ‘het land' op te kruipen, liefst op de rand van het land en water: als koudbloedingen halen ze hun energie in toenemende mate uit de warmte van de zon, maar ze mogen niet uitdrogen!
Aan het einde van stadium C laten ze het vis-zijn achter zich: de zwemstaart valt eraf en een klein puntig kontje is het enige wat nog aan hun jeugd herinnert. Ze kunnen nog steeds lang onder water blijven doordat ze door hun huid adem kunnen halen.
Week 3: Wat een bijzondere dieren
Een gedicht van een onbekende Canadese dichter:
De Kikker
Wat een prachtige vogel is de kikker –
Als hij staat, zit hij bijna;
Als hij springt, vliegt hij bijna.
Hij heeft nauwelijks enig verstand;
Hij heeft nauwelijks een staart ook.
Als hij zit, zit hij op wat hij niet heeft
bijna.
Vogels en vogels kijken zijn ‘hot’, daar hoef je geen bioloog voor te zijn. Van kikkers bestaat er een vrijwel enkelvoudig cliché-beeld. Naar kikkers wordt blijkbaar doorgaans vluchtiger en globaal gekeken.
Maar als je er een ziet springen – zeven maal zijn eigen lichaamslengte – is het echt of hij vliegt. Ik dacht: als hij een vlies zou hebben tussen zijn voor- en achterpoten dan zou hij echt kunnen zweven. Ik zag het al voor me. Mijn vriend, een bioloog, zei: er bestaan elders op de wereld ook kikkers die inderdaad zo’n vlies hebben. De vraag is: waarom zij wel en ‘onze’ kikkers niet? Geen behoefte aan? En wat moet ik me precies voorstellen bij een kikker die behoefte heeft aan iets wat hij nog niet heeft?
En wat een geschiedenis hebben ze doorgemaakt! Van een vissenbestaan met kieuwen en een zwemstaart naar een water/landdier met longen en zonder staart. Als hij staat zit hij bijna op wat hij niet meer heeft. Zou zijn lichaam zich iets herinneren van wat het heeft doorgemaakt? Zijn ogen, zonder oogleden, laten daarover niets los. Geheimzinnig in zichzelf gekeerd. De kikker ten voeten uit, bijna.